بررسی آلودگی انتروویروسی در افراد مبتلا به دیابت نوع ۱ در استان چهارمحال و بختیاری و مقایسه با افراد سالم

زمینه و هدف: دیابت نوع 1، یک بیماری خود ایمنی چندعاملی بوده که برهمکنش عوامل ژنتیکی و محیطی می تواند سبب بروز آن شود. ویروس ها، ازجمله انتروویروس ها، از مهم ترین عوامل محیطی در پاتوژنز دیابت نوع 1 هستند. به منظور تعیین ارتباط میان انتروویروس ها و دیابت نوع 1 در جمعیت بیماران ایرانی، به بررسی میزان عفونت انتروویروسی در سرم بیماران مبتلا به دیابت نوع 1 پرداخته شد. روش بررسی: در این مطالعه ی مورد- شاهدی، برای تشخیص وجود rna انتروویروسی، از تست nested-pcr و برای تعیین کلاس های مختلف از آنتی بادی های ضد انتروویروسی نیز از تست الایزا استفاده شد. آزمون های آماری مورد استفاده در این مطالعه شامل آزمون دقیق فیشر و کای اسکوئر بود. یافته ها: از 35 نمونه سرمی جمع آوری شده از بیماران مبتلا به دیابت نوع 1، در سرم 12 بیمار (2/34%) عفونت انتروویروسی به روش nested-pcr مثبت شد، درحالی که تنها در یک مورد از افراد سالم مثبت بود (8/2%) که اختلاف معنی داری را میان دو گروه نشان می دهد (05/0p<). آنتی بادی igg ضد انتروویروسی در سرم 13 بیمار (1/37%) و این آنتی بادی از کلاس iga، در سرم 10 بیمار (5/28%) یافت شد. این میزان در افراد سالم به ترتیب 3 (5/8%) و 2 (7/5%) نفر بود (برای هر دو آنتی بادی 05/0p<). آنتی بادی ضد انتروویروسی از کلاس igm، در سرم هیچ یک از بیماران و افراد کنترل یافت نشد (1=p). نتیجه گیری: نتایج بدست آمده از این مطالعه نشان می دهد میزان شیوع عفونت انتروویروسی بیماران ایرانی مبتلا به دیابت نوع 1 به شکل معنی داری بالاتر از افراد سالم است. این مطالعه نوعی ارتباط میان انتروویروس ها و بیماری دیابت نوع 1 را در جمعیت مورد مطالعه نشان می دهد.